Trek dominees en sinode vergadering

 

Vergadering in Milange evangelisasie huis

Die laaste paar dae hier in Mosambiek het ek die voorreg gehad om die sinodale kommissie vergadering van die Tumbine sinode by te woon en het ek gehelp om drie dominees te skuif na hulle nuwe gemeentes. Dit is intense kulturele ervarings waar ek as ‘n materialistiese Westerling gekonfronteer word met ‘n lewe so anders as my eie. Alhoewel ek reeds 28 jaar betrokke is in Mosambiek, bly daar altyd gedeeltes wat ongemaklik bly vir mens se ou natuur of vir dit waaraan jy gewoond geraak het. Mens wil mos altyd neig na wat gemaklik is. Dit is egter net die een kant van die storie, soms is daar dit wat mens diep raak wanneer jy iets raaksien wat baie mooi en Bybels is. Ek dink soms dat ek al baie geleer het, maar dan gebeur daar dinge wat jou laat besef hoe min jy weet.

Geïnspireerd deur John Maxwell se preek oor evangelisasie uit 1 Kor 9, raak Paulus se benadering en begeerte om te dien en alles te wees my net weer. Hy doen tot op die uiterste alles sodat sommige gered kan word. Vir die Jood word hy soos ‘n Jood en vir die swakke soos ‘n swakke. Die woord diens kry net soveel meer konteks in so ‘n benadering. So tussen hakies, beteken dit dat mens nie mense kan uitnooi na jou wêreld nie, maar dat jy na hulle wêreld beweeg in verstaan, beleef, ruimte maak op so ‘n manier dat hulle jou gemaklik kan ontmoet en respekteer. Daar word hulle lief vir jou (binne ‘n wêreld wat soms vir jou ongemaklik is) en as hulle vir jou lief het, dan kan hulle ook jou God aanvaar. As hulle nie vir jou lief kan word nie, dan is dit baie moeilik om jou God te aanvaar.

In die vergadering van 2 volle dae, oggend tot 11nm, het ons net vir etes gebreek. Tydens die vergadering was daar ‘n man wat ‘n dominee was, maar uit sy eie besluit het dat dit nie vir hom is nie. Hy is ‘n moeilike man en het moeilik oor die weg gekom met die besluite van ander. Dit was reeds 10 jaar gelede. Nou wil hy graag ‘n brief hê van die kerk vir sy weggaan. Hulle gee hom toe die geleentheid om sy saak voor die vergadering te stel en hy vertel sy storie vir maklik 45 minute. Die manier klink vir my baie vreemd, want aan die een kant noem hy dat hulle sy vriende is, maar aan die ander kant verontskuldig hy homself die heel tyd en dit klink soos beskuldiging van die kerk. Daarna word hy uitgestuur en word die vergadering die geleentheid gegee om hulle menings te gee. Elkeen wat wil kry ‘n kans. Hiertydens probeer die vergadering bepaal wat is die agenda agter dit wat gesê is. Een ouderling staan op en volgens sy mening wil die man vreeslik graag terug kom na die kerk toe. Hy besef dat hy foute gemaak het deur die kerk te verlaat en sy eie kerk te begin en voel nou baie skaam daaroor. Tog kry hy dit nie reg om te erken dat hy ‘n fout gemaak het nie. Hy is net te trotse mens daarvoor. So die ouderling reken dat ons sy gesprek as ‘n erkenning van fout moet interpreteer en hom weer ‘n kans gee. Hy is nie ongemaklik oor die beskuldigings nie, want hy luister na die man se hart. Alhoewel die voorstel nie aanvaar is nie, was dit vir my ‘n voorbeeld van hoe vergaderings funksioneer. Ek kan nie met my denkwyse hierdie vergaderings benader nie, dit gaan net nie werk nie en bring net weer die onaanpasbaarheid van kulture na vore en bring skeiding en oneffektiewe funksionering. As ek egter ongemak omhels en deel word van hierdie benadering bring dit op die ou end ‘n baie unieke verhouding, want hulle beleef mens wees soos hulle dit ken. Na die verhouding gevestig is, kan daar eers begin word met ‘n konfrontering met die Bybelse boodskap.

 Die Bybelse boodskap bly ‘n boodskap wat na alle kante toe Westers en Animisties, bevestig, maar ook seer maak en transformeer. Die Bybelse boodskap ken ons as ‘n ongemaklike boodskap met wonderlike resultate. Dit is nie God wat moet verander nie, maar ons.

Ek deel graag nog ‘n ervaring van dieselfde beginsel om te word soos die mense wat jy lief het, met die doel om ‘n nuwe lewe van Christus met hulle te deel.

Ek word gevra om ‘n dominee en sy familie in Chimuavi gemeente te gaan haal en na Marongane gemeente te neem. Dit is ‘n slegte paadjie deur die bos en deur riviere waarvan die brûe weg gespoel het met die laaste sikloon. Ons kry toe stort reën, maar dit eers daar gelaat. Daarna vat ons weer daardie dominee na Calane wat ook ‘n klein bospaadjie oor riviere en berge is. Daardie dominee moes ek weer vat na Pebane.  Nou laai ‘n dubbel kajuit bakkie met ‘n dominee se hele huisraad, veral as hy klomp sakke mielies het. Die mielies is baie belangrik, want dit is sy gesin se kos vir die jaar. Verder moet die gesin saam inklim. Ag daar is net soveel uitdagings.

Foto sê genoeg

Een van die riviere waar mens moet deur

Nog 'n riviertjie waar ek die pad verloor het en 200m in die rivier af gery het.

In die proses word mens gekonfronteer met jou Westerse idee om jou voertuig te beskerm en die nood van mense. Die balanse is nooit maklik. Aan die een kant is die hart van die saak om mense te bereik en aan die ander kant kan mens nie jou bakkie breek nie. Die besluite en aanvoeling vir die voertuig is nie by die mense nie, maar is by jou. Voeg daarby dat bv die een dominee goed doen en 13 sakke mielies het en baie meer huisraad. Na beraadslaging met sinodale leiers ens is besluit dat die hele program, ook die opleiding wat hierna kom aangepas moet word. Ek moet ‘n ekstra dag spandeer en die dominee help van sy bagasie na sy familie aan te ry, dan terug te gaan en dit te laai wat saam na die ver gemeente in Pebane gaan. Die dominee vertel my dat sy familie in Ile is en so vertrek ons. Hy sê nie dat dit 40km anderkant die dorp Ile is nie. Belangrike inligting word net nie gegee nie, en ek dink toe nie dat ek moet vra nie. Ek behoort eintlik te vra, want ek weet mos. By sy familie is daar ‘n taal misverstand en dink hulle ek wil met sy ma trou en sy verduidelik dat sy klaar getroud is, maar vir my iemand sal kry wat nie getroud is nie. Nou lag ons eers lekker oor die misverstand.

Met misverstande en besluite wat heeltemal dwars teen jou Westerse denkwyse ingaan, is die proses definitief nie gemaklik nie. In die proses waar die woorde van Paulus as antwoord na jou kom as jy met die Here praat, druk jy aan en daar gebeur ‘n mooi ding. Die wêreld van die mense gaan vir jou oop en saam met dit jou gesindheid en saam met dit word mense lief vir jou. Ek staan verstom oor hoe dankbaar mense raak. Hier is so paar voorbeelde daarvan.

By die een gemeente huil die dominee se vrou buite beheer weens die familie en mense van 6 jaar wat sy moet verlaat. Emosies ontmoet mekaar en ek huil amper saam en kan selfs met ‘n dreigende storm wat kom op ‘n sleg paadjie tyd maak vir haar om dit te verwerk.

In ‘n ander geval moes ons in 40 grade omstandighede die hele dag met ‘n oorlaaide vrag ry, oggend tot aand. Dit is so warm dat 6 van hulle hoenders agter in die bakkie vrek. Dit raak toe die dominee se vrou so, dat sy in al haar eie emosies van weg gaan en in ‘n vreemde plek nuwe mense moet leer ken, uit haar pad gaan om vir my te sorg. Die moeite wat sy gedoen het om vir my kos te gee en ‘n sakkie eiers om saam te vat raak mens.

Die laaste dag van die trekkery, ry ‘n man saam terug na Mocuba. Ons gesels op ‘n vlak wat lyk asof hy geen onderskeid tussen ons sien nie. Dit was vir my vreemd maar goed. Later in die gesprek kom ek agter hy praat met my oor wit mense, want hy dink toe nie ek is ‘n wit mens nie. Ek praat natuurlik saam, want dit is vir my ‘n groot kompliment. In al die uitdagings, myne baie minder as hulle sin, het ons op so ‘n vlak geëindig. Ons is nie hier betrokke net om mense te help om Jesus te ontmoet nie, maar oor ‘n hele lewe saam met Jesus vir mekaar te leer. Dit is lang termyn en daarom kan mens nie net kort termyn betrokke wees nie.

Die ander ervaring wat ek graag deel is met die oorhandiging van die een predikants paar. Omdat daar nie plek was vir die sinodale verteenwoordiger om saam te ry nie, moes ek die sinode ook verteenwoordig. Ons gesels toe oor die werk van die gemeente en hoe die ds en sy gesin met die gemeenskap moet hande vat. Diens wat veroorsaak dat daar geen mag of trots op die spel is nie, maar die behoeftes van die gemeenskap. Dit maak dat deure van huise oop gaan en dan later ook harte van mense. Dan begin mense te vra oor geloof en dan is mense gereed om nie net te hoor nie, maar te luister. Teen die einde kniel die dominee en sy vrou en die vrouens kom lê hande op die vrou en die mans op die dominee en dan bid ons almal saam. Ek weet nie hoekom dit vir my so besonders was nie, dalk omdat dit so ‘n oud Bybelse gebruik was.

Lekker om dit goed met mense te deel wat graag deel wil wees.

 

Liefde en lekker dag vir julle